هنر معماری با توجه به حس کهنی که دارد متعاقبا حواسی را تحریک میکند که از ازل در جان آدمی تنیده شده است و جدایی ممکن نیست .
زمانی که به آسمان می اندیشی در اعماق جانش هنری نهفته است که در جان بشر نیز هست ؛ یکپارچه بدون هیچ خلال و شکاف .
معماری هنر نویی نیست ، اما احساس تازگی ایجاد میکند .
این حیات در انسان و کائنات جریان دارد و امتداد این جریان «تا» ندارد هرچند که ثابت به نظر میرسد اما همواره جاری ست ، جریانی از جنس تکامل یا زوال حتی زمان ، فضا و مکان .
آیا معماری در طول زمان جاری ست؟
همانطور که در معنای کلمات ادبی یکسان در طول زمان شکاف ایجاد می شود ، لغات معماری نیز از این قاعده مستثنا نیستند ، برای مثال معنای واژه معماری سبز در گذشته و حال با وجود تکنولوژی و شیوه های ساخت فرق کرده است و مسبب تغییرات در طول زمان است .
به نظر شما جریان در معماری به سود بشر است یا بشر را به نابودی می کشاند ؟
سلام اقاى مهندس
بسياراز نظرات كارشناسانه ى شما مستفيض شدم